Artykuł.

„– Jest niewielka, ale dokuczliwa grupa przedsiębiorców, którzy usiłują nieuczciwie wykorzystywać sytuację, by dodatkowo się wzbogacić. Jesteśmy w kontakcie Polską Izbą Handlu, Polską Organizacją Handlu i Dystrybucji oraz z sieciami handlowymi. Wysyłamy do nich jasny sygnał, by utrzymywały ceny z lutego. To nasz benchmark – wyjaśnia prezes UOKiK.”

Hmmm… dużo jest mechanizmów, ustawa o ochronie konkurencji i konsumentów (nadużywanie pozycji dominującej na rynku – może dotyczyć jednego produktu) oraz ustawa o przeciwdziałaniu nieuczciwym praktykom rynkowym (agresywna praktyka rynkowa), nie mówiąc o ustawie zwalczaniu nieuczciwej konkurencji (sprzeczność z dobrymi obyczajami).

Artykuł.

„W ciągu kilku najbliższych miesięcy większość polskich producentów mebli i sieci handlowych popadnie w gigantyczne kłopoty, a niektóre będą musiały ogłosić upadłość. Oznacza to nie tylko problemy dla gospodarki, w tym spadek PKB o minimum 2 proc., ale również trwałe pozbawienie pracy około 180 000 pracowników, co z ich rodzinami daje blisko pół miliona osób bez stałego utrzymania – to szacowane skutki braku pomocy rządowej dla dużych przedsiębiorstw z branży meblarskiej.”

Niestety podejrzewam że ruszy fala mebli i sieci handlowych.

Branża jest wyjątkowo… trudna.

W ciągu ostatniego tygodnia wygrałem 2 sprawy (apelacja poznańska i warszawska) z art. 15 ust. 1 pkt 4 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji – łącznie ponad milion złotych. Zapraszam do konsultacji :)

Parę ciekawych wyroków z Poznania.

Wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 7 listopada 2018 r., I AGa 180/18

„Podkreślić trzeba, że pozwanego jako franczyzodawcę (organizatora sieci franczyzowej pod wspólną marką (…) oraz sieci samoobsługowych sklepów spożywczo-przemysłowych, działających na zasadach partnerskich I. i (…) K. ) wiązała z każdym członkiem sieci ( franczyzobiorcą ) umowa franczyzy, w której przewidziano na rzecz pozwanego stosowne wynagrodzenie za udział w sieci przez niego zorganizowanej, przy czym co do zasady wynagrodzenie to składało się z części stałej i części ruchomej uzależnionej od wielkości obrotów danego podmiotu.

…

Słusznie uznano, że premii nie można było zakwalifikować jako rabatu posprzedażowego, bo ten mógłby być udzielony przez sprzedawcę jedynie nabywcy towaru, a więc franczyzobiorcom, a nie franczyzodawcy ( pozwanemu ). Sąd Apelacyjny w pełni podziela wywody Sądu Okręgowego w tym zakresie. Przede wszystkim w umowie stron takiego rabatu nie przewidziano. W umowie o współpracy strony określiły jedynie rabat podstawowy i rabat promocyjny, który powód powinien udzielić nabywcom towarów. Oczywistym jest, że gdyby świadczenie z § 4 miało stanowić rabat posprzedażowy musiałoby być tak określone, a nadto należałoby określić warunki jego wypłaty na rzecz pozwanego. Takich zapisów w umowie nie ma. Najczęściej rabat posprzedażowy uzależniony jest od przekroczenia określonego poziomu sprzedaży. Nie sposób zakładać wypłaty rabatu posprzedażowego pozwanemu jako organizatorowi sieci franczyzowej z samego faktu nawiązania stosunków handlowych między powodem a którymkolwiek z franczyzobiorców.

…

W sprawie bezspornym jest, że umowa z dnia 1.09.2012 r. została zawarta na bazie projektów przygotowanych przez pozwanego. Świadczenie z § 4 umowy zastrzeżone zostało w typowej szablonowej umowie, sporządzonej przy wykorzystaniu standardowych, obowiązujących w pozwanej spółce formularzy (druków). Oznacza to, że tego rodzaju praktyki, polegające na pobieraniu od dostawców dodatkowych opłat miały charakter powszechny i obowiązujący wszystkich kontrahentów strony pozwanej.

…

W świetle poczynionych ustaleń przyjąć należy, iż sporna opłata pobierana była za możliwość sprzedaży produktów do sieci prowadzonej przez pozwanego, a pozwany utrudniał powodowi dostęp do rynku. Opłaty te zatem stanowiły ograniczenie odstępu do rynku. Bez znaczenia pozostaje, że powód nadal sprzedaje produkty niektórym franczyzobiorcom. Czyni to bowiem w ramach wspomnianego limitu 4 %, a zatem jego dostęp do podmiotów z sieci jest znacząco ograniczony.

…

Z kolei do obowiązków pozwanego należało wykazywanie, że uiszczanie tego rodzaju świadczenia znajdowało dostatecznie uzasadnione oparcie we wzajemnych, ekwiwalentnych świadczeniach niepieniężnych świadczonych przez niego na rzecz i wyłącznie w interesie sprzedawcy (por. np. : C. B., M. B., „Utrudnianie dostępu do rynku poprzez pobieranie innych niż marża handlowa opłat za przyjęcie towarów do sprzedaży”, Przegląd Prawa Handlowego, nr 4 z 2008r, str. 15 – 16). W świetle poczynionych w sprawie ustaleń pozwany powyższej okoliczności nie wykazał.

…

Trafnie podniósł Sąd Okręgowy, że wskazanie w przepisie art. 15 ust. 1 pkt. 4 uznk, jako formy utrudniania dostępu do rynku, pobierania innych niż marża handlowa opłat za przyjęcie towaru do sprzedaży ma ten skutek, że w przypadkach stanów faktycznych objętych hipotezą tej normy, nie jest konieczne dodatkowo wykazywanie, iż nastąpiło w jego wyniku utrudnienie dostępu do rynku. Sam ustawodawca przesądził bowiem, że tego rodzaju, stypizowane („nazwane”) ustawowo zachowanie staje się, per se, czynem nieuczciwej konkurencji, a więc, że utrudnia ono dostęp do rynku (por. wyrok Sądu Najwyższego: z dnia 26 stycznia 2006 roku, sygn. akt: II CK 378/05 oraz C. Banasiński, M. Bychowska, op. cit., str.12-13, T. Skoczny, w: Ustawa o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji, Komentarz pod red. J. Szwaji, Wyd. C.H.Beck, W-wa 2006,str. 562-563).”

Wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 28 grudnia 2017 r., sygn I ACa 693/17

Szybki przegląd orzeczeń SN z 2019 w sprawach opłat półkowych z ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji… cd. części I.

W sumie interesujący jest jeden wyrok –

Wyrok z dnia 7 listopada 2019 r. – sygn. akt I CSK 433/18 (Makro albo Mediamarkt? – odpowiedzialność centrali za pobieranie opłat nawet gdy nie kupuje bezpośrednio towar i bardzo ważne o utrudnianie dostępu do rynku!)

„W nauce prawa trafnie zauważono, że art. 3 ust. 1 u.z.n.k. stanowi wskazówkę definicyjną dla czynów uznawanych za nieuczciwe – funkcja definiująca, oraz uzupełnia katalog czynów niedozwolonych wyliczonych w części szczegółowej ustawy w ten sposób, iż w przypadku gdy przy wykonywaniu działalności gospodarczej dojdzie do popełnienia czynu nieujętego przepisami, a jednocześnie zakłócającego uczciwe stosunki rynkowe, wówczas podstawę jego oceny stanowić może samodzielnie art. 3 ust. 1 – funkcja uzupełniająca. Podobnie wypowiedziała się judykatura (por. wyrok Sądu Najwyższego z 9 stycznia 2008 r., II CSK 363/07, niepubl.). Wyrażono również zapatrywanie, zgodnie z którym uznanie konkretnego czynu za akt nieuczciwej konkurencji wymaga ustalenia, na czym określone działanie polegało, oraz zakwalifikowania go pod względem prawnym przez przypisanie mu cech konkretnego deliktu szczegółowego ujętego w ramach Rozdziału 2 u.z.n.k. („Czyny nieuczciwej konkurencji”, art. 5-17) lub deliktu w nim nieujętego, lecz odpowiadającego hipotezie art. 3 ust. 1 u.z.n.k. (por. wyrok Sądu Najwyższego z 22 października 2002 r., III CKN 271/01, OSNC 2004, nr 2, poz. 26).

W rezultacie, skoro powód szeroko zakreślił granice oceny postępowania pozwanego pod kątem dopuszczenia się przez niego deliktu nieuczciwej konkurencji, sięgając do najbardziej ogólnej normy w tym zakresie, zawartej w art. 3 ust. 1 u.z.n.k., to rzeczą Sądów meriti – w myśl zasady da mihi factum, dabo tibi ius – było dokonanie oceny ustalonego stanu faktycznego przy uwzględnieniu całości uregulowania u.z.n.k., a nie tylko na podstawie art. 15 ust. 1 pkt. 4 tej ustawy. Wskazana problematyka była już przedmiotem oceny Sądu Najwyższego (por. wyroki Sądu Najwyższego: z 24 maja 2019 r., I CSK 304/18, niepubl. i z 12 lipca 2019 r., I CSK 289/18, niepubl.).

W cytowanym powyżej wyroku z 12 lipca 2019 r. podkreślono m.in., że zgodnie z art. 15 ust. 1 u.z.n.k. czynem nieuczciwej konkurencji jest utrudnianie innym przedsiębiorcom dostępu do rynku. Zgodnie z pkt. 4 tego przepisu może to nastąpić w szczególności przez pobieranie innych niż marża handlowa opłat za przyjęcie towaru do sprzedaży.

W drodze zastosowania techniki legislacyjnej w postaci użycia zwrotu „w szczególności”, ustawodawca przykładowo wymienił kilka przypadków utrudniania innym przedsiębiorcom dostępu do rynku. Jednakże zastosowana konstrukcja ma to znaczenie, że już sam fakt utrudniania innym przedsiębiorcom dostępu do rynku stanowi czyn nieuczciwej konkurencji w świetle art. 15 ust. 1 u.z.n.k. W rezultacie, nie musi wystąpić którykolwiek z przykładowo wskazanych przypadków w punktach od 1 do 5 tego ustępu, aby czyn taki mógł zaistnieć.

W związku z powyższym, Sądy meriti, wykluczając zaistnienie deliktu zawartego w art. 15 ust. 1 pkt. 4 u.z.n.k., powinny sprawdzić czy pozwany nie dopuścił się któregokolwiek z czynów wymienionych w punktach 1-3 i 5 art. 15 ust. 1 u.z.k.n. W okolicznościach rozpoznawanej sprawy, wnikliwej analizy wymaga zwłaszcza czyn określony w punkcie 5, a którego formy wskazano przykładowo w art. 15 ust. 2 u.z.n.k.

…

Tymczasem, nie można zupełnie abstrahować od literalnego brzmienia art. 15 ust. 1 u.z.n.k. Mając na względzie punkt 4 tego przepisu – opuszczając zwrot „w szczególności” – otrzymamy normę o brzmieniu: „Czynem nieuczciwej konkurencji jest utrudnianie innym przedsiębiorcom dostępu do rynku przez pobieranie innych niż marża handlowa opłat za przyjęcie towaru do sprzedaży”. Z zapisu tego wynika, że pobieranie innych niż marża handlowa opłat za przyjęcie  towaru do sprzedaży jest utrudnianiem innym przedsiębiorcom dostępu do rynku, a to z kolei jest czynem nieuczciwej konkurencji. Konstrukcja domniemania wystąpiłaby wówczas, gdyby przepis ten sformułowano np. w taki sposób: „Czynem nieuczciwej konkurencji jest pobieranie innych niż marża handlowa opłat za przyjęcie towaru do sprzedaży, chyba, że nie stanowi to utrudniania innym przedsiębiorcom dostępu do rynku”.

Dlatego też odwoływanie się podczas analizy do konstrukcji domniemania jest błędne, ponieważ ustawodawca zdecydował, że każdy z przypadków wskazanych w punktach od 1 do 5 ust. 1 art. 15 u.z.n.k., jest jednocześnie utrudnianiem dostępu do rynku. Jest to zatem przypadek szeroko rozumianej fikcji prawnej, a nie domniemanie. Podsumowując stwierdzić trzeba, że w tych wszystkich sytuacjach, gdy czyn nieuczciwej konkurencji wynika wprost z jednego z przypadków wskazanych w punktach od 1 do 5 ust. 1 art. 15 u.z.n.k., powód nie musi udowadniać, że utrudnia mu to jednocześnie dostęp do rynku. W tym wypadku dowód przeciwny obciąża pozwanego.”

Polecam ten podcast z informacjami o Dieselgate. Bez PR-u VW.

Będę zajmował się sprawami tzw. Dieselgate i już zajmuję się sprawami podobnymi dotyczącymi zmowy producentów ciężarówek w sprawie cen.

O tych sprawach będę pisał szerzej ale póki co zacznijmy od wstępnego omówienia Dieselgate.

„Ponad 120 mln zł – tyle wynosi kara nałożona przez Marka Niechciała prezesa UOKiK za tzw. aferę dieselgate. Sankcja została nałożona na Volkswagen Group Polska za wprowadzenie w błąd co do poziomu emisji spalin i kierowanie wytycznych skutkujących odrzuceniem reklamacjiTo najwyższa kara w historii UOKiK za naruszenie praw konsumentów.”

Komunikat UOKiK o VW. Wcześniejszy komunikat.

Zakładam że VW więcej wydało na prawników w Polsce niż na karę ale zawsze coś.

„Koncern Volkswagen stosował w samochodach Volkswagen, Audi, Seat i Skoda produkowanych po 2008 r. oprogramowanie do sterowania silnikiem EA 189 EU 5. W warunkach testowych pozwalało ono zaniżać wartość emisji tlenków azotu. To oprogramowanie rozpoznawało, że samochód znajduje się na stanowisku kontrolnym i obniżało emisję tlenków azotu. Podczas normalnej jazdy była ona wyższa. Wartości te znacznie odbiegały od tych deklarowanych konsumentom w materiałach reklamowych i w dokumentach homologacyjnych. Zostali oni więc wprowadzeni w błąd. Co więcej, koncern wystosował wytyczne dla dealerów, zgodnie z którymi mieli oni nie uwzględniać zasadnych reklamacji konsumentów związanych z poziomem emisji tlenków azotu.”

A więc mamy decyzję administracyjną. Zakładam że VW będzie skarżyć wysokość kary (prawnicy znowu zarobią i pewnie więcej od różnicy kwoty kary ale tu chodzi o wymęczenie UOKiK, zniechęcenie do dalszego postępowania, 30 prawników vs przepracowanych pracowników urzędu).

Decyzja stwarza podstawy dochodzenia roszczeń odszkodowawczych firm i konsumentów vs VW o szkodę, w skrócie o różnicę wartości pojazdów w związku z wprowadzeniem do obrotu nielegalnych pojazdów i ewentualnych innych szkód.

„Kara dla Volkswagen Group Polska wyniosła ponad 120 mln zł (120 607 288 zł). – Wziąłem pod uwagę to, że praktyka trwała 8 lat – nie było w trakcie postępowania żadnych propozycji ugodowych ze strony spółki. ” – postawa VW.

Każdy nabywca przedmiotowego pojazdu koncernu, z pierwszej lub z drugiej ręki, może pozwać VW w oparciu o tą decyzję.

Z komunikatu – „Po uprawomocnieniu decyzje UOKiK  stają się prejudykatem, co ułatwia konsumentom dochodzenie ewentualnych roszczeń w sądach. Ustalenia urzędu co do faktu stosowania praktyki są wiążące dla sądów powszechnych w przypadku rozpatrywania indywidualnych spraw w zakresie zakwestionowanych w decyzji praktyk.

UOKiK jest trzecim organem w Europie, który kończy postępowanie w tej sprawie. Przykładowo włoski organ ochrony konkurencji nałożył łącznie na Volkswagen AG i Volkswagen Group Italia 5 mln euro kary. W Stanach Zjednoczonych sankcja nałożona przez sąd wyniosła 2,8 mld dolarów. Ponadto Federal Trade Commission poinformowała o zawartej ugodzie, której wartość wyniosła prawie 15 mld dolarów – Volkswagen w Stanach Zjednoczonych zobowiązał się m.in. do odkupienia wadliwych samochodów. Australijski organ niedawno nałożył na firmę karę 125 mln dolarów australijskich (ok. 85 mln USD). ”

A tu informacje EU (po angielsku).

Smutno mi się zrobiło czytając ten artykuł.

”Z niecierpliwością czekamy więc na kolejne działania UOKiK przy wsparciu ministra Jana Krzysztofa Ardanowskiego.” – weźcie lepiej sprawy we własne ręce, macie skuteczna narzędzia prawne!

„A jest naprawdę wiele nadużyć do ukrócenia. Funkcjonujące niegdyś opłaty półkowe zamienione zostały na „dobrowolne” reklamy w gazetkach reklamowych.” – gazetki reklamowe są jedną z najstarszych form pobierania opłat półkowych. Jeżeli jako dostawca sieci płacicie za pseudo-reklamy, za umieszczenie towaru w katalogu itp. zapraszam do kontaktu, odzyskamy twoje pieniądzem. Wygrywam i wygrywałem takie sprawy.

„Dostawcy miewają naliczane rabaty od ceny zbytu, których wielkości nie znają i odbywa się to na koniec miesiąca po podliczeniu wielkości sprzedaży.” – To prawda i wygrywam sprawy o rabaty, premie i bonusy.

”Efekt jest taki, że dostawca nie wie czy zapłaci rabat i jakiej będzie on wysokości. W krajach takich jak Francja, Niemcy czy Wielka Brytania taka „wolna amerykanka” byłaby nie do pomyślenia.” – oj, nie, sieci handlowe przeszczepiły legalne ale niemoralne praktyki z zachodu i rozwinęli je na wielka skale w Polsce, pomimo innego prawa i ignorują polskie przepisy. Działania np. Tesco w Wielkiej Brytanii skończyłyby się falą pozwów w Polsce. Niemcy i Francja mają o wiele mniej rygorystyczne normy prawne ale sytuacja dostawców i rolników jest o wiele silniejsza gdyż są świadomi swoich praw i walczą samodzielnie i wspólnie (stowarzyszenia i zrzeszenia) o te prawa a nadto samorządy są bardziej zainteresowane lokalnymi przedsiębiorcami.

Niepokojąca informacja dla dostawców…

Intermarche zwija działalność w różnych miejscach…

z Wiadomości Handlowych

”W komunikacie przesłanym 16 grudnia do redakcji portalu wiadomoscihandlowe.pl władze Grupy Muszkieterów podkreślają, że „zdecydowana większość sklepów Intermarché rokrocznie wypracowuje zyski. Nie sposób jednak analizować sytuacji Grupy w oderwaniu od koniunktury gospodarczej i wyzwań, z jakimi mierzy się cała branża. Znaczące konsekwencje przyniosły rosnąca konkurencja, częściowy zakaz handlu w niedziele oraz wzrost cen energii. Niektórym większym sklepom, takim jak te prowadzone pod szyldami Intermarché, w szczególnych przypadkach trudniej generować zyski niż w poprzednich latach. Dodatkowo, na ich kondycję i rentowność istotny wpływ ma również sytuacja na rynku lokalnym i rosnąca konkurencja.”

Hmmmmmmm… jeżeli płacicie oplaty półkowe…

Wchodzą w życie nowe przepisy które mogą mięć olbrzymie znaczenie dla przedsiębiorców w 2020 r.

Chodzi o ustawę z dnia 19 lipca 2019 r. o zmianie niektórych ustaw w celu ograniczenia zatorów płatniczych (Dz.U. 2019 poz. 1649)

Zmiany są istotne dla wszystkich przedsiębiorców.

Szerokie omówienie ustawy wymagałoby monografii ale poniżej przedstawiam istotne informacje.

Ustawa zmienia tryby dochodzenia, zabezpieczenia i zwrotu roszczeń związanych z zatorami płatności, w tym kwestie terminów płatności i czynów nieuczciwej konkurencji, w tym 13 ustaw…

Ustawa o terminach zapłaty w transakcjach handlowych

Oczywiście najważniejsze zmiany dotyczą ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych.

Zmiany są bardzo szerokie ale omówię w skrócie.

1. Tytuł ustawy.

W tytule ustawy ogólne określenie przedmiotu ustawy otrzymuje brzmienie: „o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych”;

2. Artykuł 1.

Zmiana brzmienia: „Art. 1. Ustawa określa szczególne uprawnienia wierzyciela i obowiązki dłużnika w związku z terminami zapłaty w transakcjach handlowych, skutki niewykonania takich obowiązków oraz postępowanie w sprawie nadmiernego opóźniania się ze spełnianiem świadczeń pieniężnych.”

3. Odsetki ustawowe.

Należne będą wyższe odsetki ustawowe za opóżnione płatności: w przypadku transakcji handlowych, w których dłużnikiem nie jest podmiot publiczny będący podmiotem leczniczym – odsetki w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i dziesięciu punktów procentowych.

W przypadku transakcji handlowych, w których dłużnikiem jest podmiot publiczny będący podmiotem leczniczym – odsetki będą należne w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i ośmiu punktów procentowych.

Status przedsiębiorcy.

W związku z tym że niektóre regulacje ustawy uzależnione są od statusu przedsiębiorcy, to pojawiają się zmienione definicje i obowiązki informacyjne.

Dłużnik będący dużym przedsiębiorcą nie może powoływać się przeciwko wierzycielowi będącemu mikroprzedsiębiorcą, małym przedsiębiorcą albo średnim przedsiębiorcą na jego oświadczenie, że nie jest mikroprzedsiębiorcą, małym przedsiębiorcą albo średnim przedsiębiorcą, chyba że mimo dołożenia należytej staranności nie wiedział o nieprawdziwości tego oświadczenia.

Nadto, dłużnik będący dużym przedsiębiorcą składa drugiej stronie transakcji handlowej oświadczenie o posiadaniu statusu dużego przedsiębiorcy. Oświadczenie składa się w formie, w jakiej jest zawierana transakcja handlowa, najpóźniej w momencie jej zawarcia.

Czyli sprawdźcie umowy handlowe na 2020 r.!

4. Termin płatności.

Przedsiębiorcy i prawnicy nie rozumieją obecnych przepisów o czym szeroko pisałem na tej stronie.

Zgodnie z obowiązującym już prawem, odsetki ustawowe za opóżnienia NALEŻNE są po 30 dniach od dostarczenia towaru/faktury.

Wasze terminy płatności i ustalenia nie mają większego znaczenia oprócz w zakresie ustalenia wysokości odsetek:

” Jeżeli strony transakcji handlowej, z wyłączeniem podmiotu publicznego będącego podmiotem leczniczym, przewidziały w umowie termin zapłaty dłuższy niż 30 dni, wierzyciel może żądać odsetek ustawowych po upływie 30 dni, liczonych od dnia spełnienia swojego świadczenia i doręczenia dłużnikowi faktury lub rachunku, potwierdzających dostawę towaru lub wykonanie usługi, do dnia zapłaty, ale nie dłużej niż do dnia wymagalności świadczenia pieniężnego.” – art. 5 ustawy.

Nadto zgodnie ze zmianą art. 7 – Termin zapłaty określony w umowie nie może przekraczać 60 dni, liczonych od dnia doręczenia dłużnikowi faktury lub rachunku, potwierdzających dostawę towaru lub wykonanie usługi, chyba że strony w umowie wyraźnie ustalą inaczej i pod warunkiem że ustalenie to nie jest rażąco nieuczciwe wobec wierzyciela- bełkot prawniczy który wprowadza przedsiębiorców w błąd bo odsetki ustawowe są niezależne od 'terminów’ płatności w fakturach, umowach.

Z kolei, jeżeli termin zapłaty został określony w umowie niezgodnie z ust. 2 albo ust. 2a art. 7, wierzycielowi, który spełnił swoje świadczenie, po upływie 60 dni, liczonych od dnia doręczenia dłużnikowi faktury lub rachunku, potwierdzających dostawę towaru lub wykonanie usługi, przysługują odsetki, o których mowa w ust. 1.”

Bardzo ważne jest to że wierzyciel może odstąpić od umowy albo wypowiedzieć umowę, jeżeli termin zapłaty określony w umowie przekracza 120 dni, liczonych od dnia doręczenia dłużnikowi faktury lub rachunku, potwierdzających dostawę towaru lub wykonanie usługi, i został ustalony z naruszeniem przepisu ust. 2. Jeżeli wierzyciel wypowiedział umowę na tej podstawie świadczenia pieniężne przysługujące mu od dłużnika z tytułu już dostarczonych towarów lub wykonanych usług stają się wymagalne w terminie 7 dni od dnia wypowiedzenia umowy. Jeżeli wierzyciel nie otrzyma świadczenia pieniężnego w tym terminie, przysługują mu odsetki, o których mowa w ust. 1.”,

Dla usprawnienia dochodzenia roszczeń, w przypadku gdy nie jest możliwe ustalenie dnia doręczenia faktury lub rachunku potwierdzających dostawę towaru lub wykonanie usługi albo gdy faktura lub rachunek zostały doręczone przed dostawą towaru lub wykonaniem usługi, termin zapłaty, o którym mowa w ust. 2, 2a lub 3a albo art. 13 ust. 2 pkt 1 lub 2 art. 7 , jest liczony od dnia otrzymania przez dłużnika towaru lub usługi. – Bardzo ważna zmiana przy dochodzeniu roszczeń, przecz z rejestrami VAT i rejestrami księgowymi oraz argumentami odbiorców że faktury nie otrzymali w konkretnej dacie!

5. Dodatkowe wynagrodzenie.

Pamiętajmy że nie tylko odsetki są należne w przypadku płatności po 30 dniach (niezależnie od waszych 'ustaleń’.

Wierzycielowi, od dnia nabycia uprawnienia do odsetek, bez wezwania, rekompensata za koszty odzyskiwania należności, stanowiąca równowartość kwoty:
1) 40 euro – gdy wartość świadczenia pieniężnego nie przekracza 5000 złotych;
2) 70 euro – gdy wartość świadczenia pieniężnego jest wyższa niż 5000 złotych,
ale niższa niż 50 000 złotych;
3) 100 euro – gdy wartość świadczenia pieniężnego jest równa lub wyższa od
50 000 złotych. (Równowartość kwoty rekompensaty, o której mowa w ust. 1, jest ustalana przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski ostatniego dnia roboczego miesiąca poprzedzającego miesiąc, w którym świadczenie pieniężne stało się wymagalne).

Można próbować dochodzić tych kwot od każdej odrębnej faktury – 40 faktur… 4.000 euro – aczkolwiek sądy bardzo często naruszają te przepisy.

6. Raty.

Pamiętajmy o regulacjach dotyczących płatności w ratach – strony transakcji handlowej mogą ustalić w umowie harmonogram spełnienia świadczenia pieniężnego w częściach, pod warunkiem że ustalenie takie nie jest rażąco nieuczciwe wobec wierzyciela.

Po zmianach, definicja razącej nieuczciwości ulega zmianie – wpływa na to właściwość towaru lub usługi, które są przedmiotem transakcji handlowej, w szczególności czas zwykle potrzebny na zbycie towaru przez dłużnika na rzecz osób trzecich, lub dostosowanie harmonogramu dostawy towarów lub wykonania usługi w częściach do harmonogramu spełniania odpowiadających im części świadczenia pieniężnego.

Na dłużniku spoczywa ciężar dowodu, że termin zapłaty dłuższy niż 60 dni, liczonych od dnia doręczenia dłużnikowi faktury lub rachunku, potwierdzających dostawę towaru lub wykonanie usługi nie jest rażąco nieuczciwy wobec wierzyciela.

Ustalenia, że termin zapłaty był rażąco nieuczciwy wobec wierzyciela wierzyciel może żądać przed upływem 3 lat od dnia, w którym nastąpiła zapłata lub w którym zgodnie z ustawą powinna nastąpić zapłata.

Dalej idąc – zrzeczenie się roszczenia o ustalenie, że termin zapłaty jest rażąco nieuczciwy wobec wierzyciela, jest nieważne. – niektóre sieci handlowe zawierają bezwzględnie nieważne postanowienia w tym zakresie!

7. Obejście ustawy.

W kontekście ostatniej uwagi, wskażę że większość umów handlowych sieci handlowych zawierają nielegalne postanowienia o terminach płatności.

Pamiętajmy że postanowienia umowy wyłączające lub ograniczające\uprawnienia wierzyciela lub obowiązki dłużnika, o których mowa w art. 5, art. 6 ust. 1, art. 7 ust. 1 i 3, art. 8 ust. 1, 4 i 4a, art. 10, art. 11 i art. 12 ustawy, lub mające na celu obejście tych przepisów, są nieważne, a zamiast nich stosuje się przepisy ustawy. Zamiast postanowień umowy ustalających termin zapłaty stosuje się ustawy.

Zawarte przez strony transakcji handlowej umowy niebędące transakcjami handlowymi mające na celu obejście ustawy są nieważne. Dotyczy się to tez postanowień umowy będącej transakcją handlową mających na celu obejście ustawy.

Wasze umowy są prawdopodobnie nieważne!

8. Donieś na siebie.

Duże podmioty będą musiały rządowi informować o stosowanych terminach zapłaty… to problem dla ich prawników i nie pomogę im wyjaśnieniami pod odpowiedzialności karną!

9. Przepisy karzące.

W kontekście pkt. 8 –  Zakazane jest nadmierne opóźnianie się ze spełnianiem świadczeń pieniężnych przez duże podmioty, niebędące podmiotami publicznymi.

Nadmierne opóźnianie się ze spełnianiem świadczeń pieniężnych przez podmiot, o którym mowa w art. 2, niebędący podmiotem publicznym, ma miejsce w przypadku, gdy w okresie 3 kolejnych miesięcy suma wartości świadczeń pieniężnych niespełnionych oraz spełnionych po terminie przez ten podmiot wynosi co najmniej 2 000 000 złotych.

Postępowanie w sprawie nadmiernego opóźniania się ze spełnianiem świadczeń pieniężnych, zwane dalej „postępowaniem”, prowadzi Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów. Postępowanie wszczyna się na podstawie zawiadomienia lub z urzędu (patrz wyżej).

Zawiadomienia są anonimowe!

Kary są znaczące dla opóźnionych płatności!

10. Wejście w życie ustawy.

Do transakcji handlowych zawartych przed dniem wejścia w życie ustawy stosuje się przepisy dotychczasowe ale są to bardzo skomplikowane przepisy bo przepisy ustaw zmienianych w art. 2 i art. 7, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, mają zastosowanie do transakcji handlowych w rozumieniu ustawy zmienianej w art. 10, w przypadku których termin zapłaty upływa po dniu 31 grudnia 2019 r.

Proszę o kontakt w sprawie terminów!

Kodeks postępowania cywilnego.

1. Tymczasowe zabezpieczenie.

Bardzo ważna zmiana:

Interes prawny w udzieleniu zabezpieczenia uważa się za uprawdopodobniony, gdy żądającym zabezpieczenia jest powód dochodzący należności zapłaty z tytułu transakcji handlowej w rozumieniu ustawy z dnia 8 marca 2013 r. o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych, w przypadku gdy wartość tej transakcji nie przekracza siedemdziesięciu pięciu tysięcy złotych, a dochodzona należność nie została uregulowana i od dnia upływu terminu jej płatności upłynęły co najmniej trzy miesiące i postanowienie w przedmiocie udzielenia zabezpieczenia może wydać także referendarz sądowy.

Nie ma więc obowiązku wykazania interesu prawnego (duże utrudnienie w innych rodzajach działalności).

2. Podstawy nakazu zapłaty.

Można m.in. złożyć pozew o nakaz zapłaty na podstawie dowodu spełnienia wzajemnego świadczenia niepieniężnego.

Podatki.

Znowu bardo ważna zmiana – W przepisach dotyczących podatków dochodowych wprowadzone zostały rozwiązania dotyczące 'złych długów’ jak w przypadku VAT.

Czyli m.in. podstawa opodatkowania może być zmniejszona o zaliczaną do przychodów należnych wartość wierzytelności o zapłatę świadczenia pieniężnego w rozumieniu art. 4 pkt 1a ustawy o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom, która nie została uregulowana lub zbyta.

Ustawa o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji.

Bardzo istotna zmiana w ustawie o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji.

Art. 3 ust. 2 ustawy otrzymuje brzmienie:
„2. Czynami nieuczciwej konkurencji są w szczególności: wprowadzające w błąd oznaczenie przedsiębiorstwa,
fałszywe lub oszukańcze oznaczenie pochodzenia geograficznego towarów albo usług, wprowadzające w błąd oznaczenie towarów lub usług, naruszenie tajemnicy przedsiębiorstwa, nakłanianie do rozwiązania lub niewykonania umowy, naśladownictwo produktów, pomawianie lub nieuczciwe zachwalanie, utrudnianie dostępu do rynku, przekupstwo osoby pełniącej funkcję publiczną, a także nieuczciwa lub zakazana reklama, organizowanie systemu sprzedaży lawinowej, prowadzenie lub organizowanie działalności w systemie konsorcyjnym oraz nieuzasadnione wydłużanie terminów zapłaty za dostarczane towary lub wykonane usługi.”

Nadto pojawia się nowy przepis, art. 17 g.

„Art. 17g. Czynem nieuczciwej konkurencji jest nieuzasadnione wydłużanie terminów zapłaty za dostarczone towary lub wykonane usługi, polegające w szczególności na:
1) naruszeniu przepisów ustawy z dnia 8 marca 2013 r. o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych (Dz. U. z 2019 r. poz. 118 i 1649);

2) rażącym odstępstwie od dobrych praktyk handlowych, które narusza zasadę działania w dobrej wierze i zasadę
rzetelności;

3) niedostosowaniu do harmonogramu dostawy towarów lub harmonogramu wykonania usługi;

4) nieuwzględnieniu właściwości towaru lub usługi, które są przedmiotem umowy.”.

Myślę że moja praktyka rozwinie się w związku z tą zmianą.

Zmiana jest bardzo ważna dla dostawców i odbiorców towarów!

Prawo konkurencji.

UOKiK będzie raportował rządowi o zatorach w różnych sektorach w związku ze zmianami w ustawie o ochronie konkurencji i konsumentów jak i tez stosował ustawę z urzędu (patrz powyżej).

Inne zmiany różnych ustaw są mniej istotne.

Informacje:

Tekst (Sejm)

Czysty tekst

Wiadomości handlowe

Komunikat UOKiK

Radio Zet

KPMG

Portal księgowych

Prawo.pl

Infor

Podatki.biz