Trochę informacji o opłatach półkowych na końcu segmentu.

Jakiś czas temu rozpisywano się o wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie  z dnia 28 października 2011 r., sygn. akt VIA 392/11, twierdząc, że jest on oznaką zmiany podejścia sądów do kwestii opłat półkowych. Wydaje się jednak, że nie był zmianą podejścia nawet w tym sądzie, skoro inne składy sędziowskie tegoż sądu rozstrzygały w tym samym czasie zgoła inaczej.

Sąd Najwyższy zajął się apelacją od tego wyroku, i w wyroku z dnia 26 października 2012 r., sygn akt I CSK 147/12 uchylił rozstrzygnięcie niższej instancji.

Z artykułu: „Swoboda umów ma granice, jedną z nich są rygory ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji – wskazał w uzasadnieniu sędzia Zbigniew Kwaśniewski. –  SN w tym składzie uważa, że art. 14 ust. 1 pkt 4 ustanawia domniemanie, że opłata inna niż marża stanowi czyn nieuczciwej konkurencji. Na sieci ciąży  zatem obowiązek wykazania, że pobierała ją za konkretne usługi.”

A dla przypomnienia, link do artykułu prasowego „Opłaty półkowe dozwolone” – raczej niedozwolone.

Update: Jeszcze w 2015 r. czytam o tym wyroku SA. Panowie obrońcy opłat, polecam odświeżyć zbiory orzeczeń.