Artykuł z Wiadomości Handlowych.
”Dave Lewis, szef Grupy Tesco zapowiedział kilkanaście dni temu, że firma przystępuje do daleko idącej racjonalizacji asortymentu w hipermarketach kompaktowych. Z obecnych 41 tys. SKU w ofercie pozostanie od 11 do 13 tys. SKU. Z kolei w sieci supermarketów asortyment ograniczony zostanie o połowę, z ok. 8 do 4 tys. SKU.”
Może czas wystąpić o zwrot opłat polekowych?
Sposób postępowania sieci handlowych…
„Jak podkreśla portal, od przejęcia funkcji prezesa Tesco w 2014 r. Dave Lewis wyeliminował z oferty sieci ponad połowę produktów – wówczas asortyment liczył blisko 90 tys. pozycji, co było wynikiem polityki poprzedniego szefa Phila Clarke’a, który godził się na poszerzanie asortymentu dostarczanego przez producentów w zamian za różne opłaty „półkowe”.
Widząc projekty umów handlowych na rok 2013 widzę że sieci nadal nie potrafią zrezygnować z stosowania jawnych opłat półkowych. Zmieniają się tylko ich nazwy/opisy…
W kontekście coraz częstszego sięgania przez sieci do zapisów na sąd polubowny, pamiętajmy o tym że art. 142 prawa upadłościowego i naprawczego stanowi:
„Zapis na sąd polubowny dokonany przez upadłego traci moc z dniem ogłoszenia upadłości, a toczące się już postępowania ulegają umorzeniu.”
W związku z licznymi pytaniami o rozliczeniu podatkowym opłat (w trakcie współpracy i w razie wygrania sporu), odsyłam wstępnie do niezłego opracowania tematu.
Polemizowałbym bardzo mocno z tym artykułem, choć autor jest jednym z najlepszych specjalistów z prawa konkurencji i własności intelektualnej.
EDIT: 9 stycznia 2013 – nie mogąc zgodzić się z częścią twierdzeń napisałem polemikę do „Gazety Prawnej” – wydrukowali.
W nowym artykule dyrektora prawnego Unilever (właściciela marek Knorr, Algida, Domestos i wielu innych) zamieszczone jest jedno bardzo błędne stwierdzenie: „Przede wszystkim należałoby badać, czy sprzedaż, po odliczeniu opłat, jest dla dostawcy uzasadniona ekonomicznie (czy przynosi zyski).”
Nie tak brzmią przepisy prawa. Jeżeli opłata jest narzucona, to jest nielegalna i podlega zwrotowi, niezależnie od tego czy 'usługa’ odpowiadająca tej opłacie była warta swojej ceny. Jeżeli będziemy patrzyli na opłaty pod kątem tylko tego, czy '[sprzedaż] przynosi zysk’, damy sieciom nieograniczone pole do świadczenia usług de facto przymusowego dla dostawcy. Schemat takich działań będzie prosty: 'musisz skorzystać z naszej logistyki, przecież jest opłacalna’, 'musisz skorzystać z naszych reklam, przecież są tanie’. A co z prywatnymi firmami logistycznymi i reklamobiorcami dostawców? Czynem nieuczciwej konkurencji jest nie tylko najczęściej spotykane pobieranie opłat tytułem bezwartościowych usług, ale tez wymuszanie 'skorzystania’ z tychże usług, niezależnie od ich wartości marketingowej. Dostawca musi mieć swobodę decyzji. Jeżeli chce korzystać z droższej usługi u kogoś innego, nie można przymusić go do korzystania z tańszej usługi sieci, stawiając takie korzystanie jako warunek sprzedaży.
Nie spotkałem się zresztą z przypadkiem 'ekwiwalentności’ lub 'zysku dla dostawcy’, o którym rozpisują się autorzy w teoretycznych opracowaniach tematu.
Nawet najbardziej konkretna i 'realna’ w praktyce usługa sieci, czyli ulubiona przez sieci gazetka reklamowa, to 'reklama’ towaru już zakupionego (z reguły w promocyjnej cenie), stanowiącego własność sieci.
Dostawca płaci potrójnie lub poczwórnie za tę gazetkę – płacąc za 'reklamę’, w ramach 'bonusów od obrotu’, procentowymi 'opłatami marketingowymi’ i obniżoną marżą. Płaci za reklamę cudzej własności pod fikcyjnym tytułem reklamowania siebie. Nawet jeżeli logo/nazwa producenta jest umieszczona przy produkcie to wartość takiej 'reklamy’ jest żadna. Klient dokonuje zakupu, bo produkt jest w 'promocji’ i tani albo dlatego go już zna <- a to dotyczy tylko niewielu produktów na rynku w danym segmencie, np. Domestos w segmencie środków czystości.
Sytuacji Unilever nie może porównać z sytuacją drobnego przedsiębiorcy. Fakt zaś, że nawet tak duża firma jak Unilever (sądząc z tonu wspomnianego artykułu prasowego) płaci sieciom świadczy o charakterze rynku.
Urząd Ochrony Konkurencji i Konsumentów vs Gospodarczy Bank Spółdzielczy w Barlinku
Urząd Ochrony Konkurencji i Konsumentów vs BRE Bank (pozew z dnia 26 marca 2009 r.)
Powyższe 3 wyroki zostały udostępnione dzięki uprzejmości Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, Departamentu Współpracy z Zagranicą i Komunikacji Społecznej.
Wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie VI Wydział Cywilny, sygn. akt VI ACa 1460/11 z 10 lutego 2012 r. nie jest jeszcze dostępny.
Z wielkim zainteresowaniem odnotowałem informacje prasowe o postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia 21 grudnia 2011 r. (sygn. akt I CSK 310/11), dotyczącym sprzecznego z prawem regulaminu kredytów hipotecznych, przewidującego zasadniczo dowolne kształtowanie poziomu odsetek przez bank. (Tomasz Konieczny, „Gazeta Podatkowa” z 19 lutego 2012 r., również dziennikarz Gazety Wyborczej Maciej Samcik na swoim blogu).
Nie znalazłem kopii orzeczenia w zbiorach prawniczych, wystąpiłem więc do Sądu Najwyższego o przesłanie orzeczenia jako informacji publicznej. Dostałem kopię tego samego dnia – drogą elektroniczną od Biura Studiów i Analiz Sądu Najwyższego. Zaczynając studia lata temu nie myślałem, że doczekam się dnia, w którym będę korespondował z Sądem Najwyższym drogą elektroniczną…
Treść orzeczenia udostępniam we wpisie: I CSK 310/11 i inne orzeczenia
Znalazłem bardzo lakoniczne omówienie problemu nieuczciwej konkurencji pod tym adresem.
Mały błąd: „[…] wprowadzające w błąd oznaczenie towarów lub usług (nie chodzi tu o podrabianie cudzych towarów, co stanowi odrębny czyn nieuczciwej konkurencji, ale o posługiwanie się w obrocie nieprawdziwymi informacjami dotyczącymi np. jakości, ilości lub cech danego produktu) […]” – chodzi o art. 10 ustawy; wygrywaliśmy dziesiątki procesów z tego artykułu w przypadku 'podrabiania’.
